Swing Wespelaar (dag 1) Wilk - Harlem Lake - Walter Trout Wespelaar (19-08-2022) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Swing Wespelaar © Rootsville 2022

Eindelijk, daar was het dan, het evenement waar elke bluesliefhebber een jaar naar uitkijkt. Ik heb het hier over SWING Wespelaar. “Probably the best bluesfestival in Belgium”. Zoals ze zelf zeggen “Blues for the people” en dat mag je letterlijk nemen, want ondanks een affiche dat uitpuilt van de grote namen en klasse uitstraalt, blijft dit driedaagse gebeuren volledig gratis. Chapeau!

Niet moeilijk dus dat de liefhebbers van het genre massaal naar het kleine Wespelaar (bluesgemeente, zoals staat aangeduid op de borden) afzakken voor dit geweldig evenement. Bij deze konden wij ook niet achterblijven en tuften wij richting Wespelaar, voor een weekend het epicentrum van het blues gebeuren in ons land. Blues on baby !

Het weer zat lekker mee, toch toen ik vertrok, maar het verkeer alweer niet. Mocht je “werken vermijden” intikken op je GPS, dan verdwijnt België gewoon van de kaart denk ik. Niet te doen ! Enfin ik geraakte toch ter plaatse en na het nuttigen van een Duveltje in café De Warande, trok ik richting “Heilige Plaats” waar ik al enkele vrienden kon begroeten.

Naast de Kerk stond ditmaal een nieuwe, kleine stage, waar de mannen van de Mojo Jam Sessions (gekend van Blues Peer) telkens voor en tussen de bands van jetje zouden geven. Iedereen die iets of wat muziek kon maken kon zich inschrijven om een halfuurtje te jammen. Fijn initiatief mijn gedacht.

Drie namen op de eerste dag, beginnend met de nieuwste blues sensatie WILK. De MC van dienst gaf hierop een knipoog naar de groeiende Gentse blues scene en vergat hierbij geen melding te maken van de jammerlijk gegane Tiny Legs Tim, wat een spontaan applaus opleverde van de toch al in redelijke getale aanwezigen.

Voor ik ze aan het werk zag op Hageland Blues & Roots eerder dit jaar, deed de naam bij mij geen belletje rinkelen. Echter, en na wat opzoekwerk, leverde het op dat deze Gentse band een mix was van blues, rock en psychedelica...nou moe, zou Guust Flater zeggen. Blijkbaar wel gekend van het programma “Belgium Got Talent” en laat mij nu eens niet naar dat programma kijken...

Toch nog even meegeven dat de band bestaat uit Jorg Dhondt(zang en gitaar en blijkbaar nog ooit lid geweest van Shocking Blue), Jan Borré aan de toetsen, Jef Ghijselen (bas), Katty van Kerkhove (Baritone sax & alt sax), Stijn Despiegelaere (tenor sax), Siebe Duthoit (trompet) en een bekend gezicht aan de drums met Natan Goessens, die onder andere ook de stokken beroert bij Neal Black & the Healers.

Dat het stevig ging worden daar waren geen twijfels over en dat werd het ook beginnend met ‘Yes, ‘Ceasar’, een song ter ere van Jorgs grootvader en ‘Less Is More’. Bluesrock met een twist en die twist was vooral te danken aan de driekoppige blazerssectie die alles naar een ander niveau tilde en het geheel een pak aangenamer maakten. Ondertussen is dit de derde keer dat ik de band aan het werk zie en ze blijven groeien, enkel vond ik de zang wat tegenvallen. Muzikaal zat alles wel snor vond ik , de blazers leveren schitterend werk, Jorg’s gitaarspel is zeer goed, maar de zang bleef wat achter. Met songs als ‘How Long’ of nog ‘Worry Mama’ werd deze openingsset afgesloten.

Over naar familie zou ik zeggen. Normaal stonden nu The Atomic 44’s geprogrammeerd maar die zegden hun tournée af. Gelukkig werd snel eeen vervanger gezocht en gevonden en dat bleek Harlem Lake te zijn. Goede keuze om de winnaars van de EBC op de affiche te zetten.

Laat nu maar effe de hemelsluizen opengaan. De regen viel met bakken uit de lucht en er viel geen doorkomen aan zonder zeiknat te worden. Hierdoor liep de organisatie een kwartiertje achter in de programmatie, maar laat mij zeggen dat het wachten zeker en vast de moeite waard was.

Herrezen als een fenix uit de assen van het teloorgegane Dave Warmerdam Band en met een verrijkte sound met impulsen van Joe Bonamassa, Dire Straits, Little Feat en BB King, doopte de band hun naam om tot Harlem Lake. Het debuutalbum van Harlem Lake, ‘A Fool’s Paradise vol.1’ verscheen eind oktober 2021 en bevat prachtig nummers met invloeden uit americana, rock en soul. Ondertussen zijn ze van “talentvolle band” gestegen naar de titel “Europese Top band”.

De band bestaat uit Sonny Ray van den Berg op gitaar, Dave Warmerdam aan de toetsen, zangeres Janne Tiummer, Benjamin Torbijn op drums en Kjelt Ostendorf aan de bas. Het geheel wordt versterkt met een schitterende blazerssectie met Thomas Heikoop (Trompet), Maarten Combrink (Trombone) en Jazzton Hulsebosch (Saxophone).

Ieder zijn smaak, maar wat ik te horen kreeg vond ik van een hoog niveau en begreep onmiddellijk waarom deze jonge wolven de hoofdvogel hadden afgeschoten op het EBC. Mooie en uitgemeten solo’s op gitaar, blazers die meer dan schitterend werk afleverden en een Janne Timmer die goed bij stem was. ‘The River’ mocht de set openen en klonk als een klok. En wat te zeggen van ‘Whishey Drinking Woman’, nummer van Lou Donaldson, gezongen met passie. Er bleef op hoog niveau gespeeld met ‘The Mirror Cracked’, ‘Beware’, ‘Deaf & Blind’ of ‘Please Watch My Bag’. Jammer dat de regen zoveel roet in het eten kwam gooien, maar dat verminderde alvast niet de muzikale kwaliteiten van deze “Wolfpack”.

De eerste avond werd afgesloten door een grootheid van de blues rock, niemand minder dan Walter Trout. Afkomstig uit Fishook, Illinois en ondertussen is de man al 71. De carrière van Walter Trout leest een beetje zoals een suspense-roman. De blueslegende ging van grootse successen naar benevelde drugs periodes en een levertransplantatie die hij amper overleefde. Maar kijk, de grootmeester staat al meer dan 50 jaar op een podium, onder andere met The Bluesbreakers (de band van John Mayall), Canned Heat, Big Mama Thornton en John Lee Hooker. ‘Ordinary Madness’ en ‘Ride’ (die officieel vandaag wordt uitgebracht) zijn de laatste twee albums van de gitarist, maar nog steeds verdiept hij zich verder in blues, americana en rock.

Benieuwd wat dit ging geven, gezien dit niet echt mijn ding is. I’ll wait and see… Volgens de MC kwam hij hier zijn ‘Ride’ voorstellen, dat ondertussen al zijn 30ste album is. Al vanaf het begin met ‘I Can Tell’, wist ik dat dit al zeker en vast niet mijn ding zou worden. Pokkenluid, huilende gitaar, weliswaar zijn handelsmerk, schreeuwerige stem, neen, ondanks titeltrack ‘Ride’ of zelfs ‘Ghostst’ kreeg de man mij niet mee op zijn lawaaierige rollercoaster.

Desondanks, moet er voor elk wat wils zijn en de fans zagen dat het goed was, maar zelf zal ik hier nooit fan van kunnen worden. Naar het einde toe was het even wachten op een bisser maar kwam Walter dan toch terug het podium op voor een denderende versie Rory Galagher’s ‘Bulfrog Blues’ en die zinderde nog lang na.

Nog wat kilometers malen vooraleer de bedstee in te duiken, dus trok ik richting “Vloanders” want er kwamen nog twee lange dagen aan.  “Ogen dicht en snaveltjes toe” zei ooit een wijze uil. Tot morgen !!

Marcel